Christenen krijgen vaak het verwijt, vooral door zogenaamde ‘vrijdenkers’ en atheïsten, in een soort cirkelredenering ‘vast’ te zitten. De vraag is of het dat inderdaad zo is. Dan heb ik ook een probleem, want ik ben christen en zou me dus per definitie aan zo'n cirkelredenering schuldig maken. Ik ga aantonen dat dit toch iets genuanceerder ligt.

Een cirkelredenering die een christen zou kunnen maken, zou als volgt kunnen gaan:

Ik geloof in God.
Waarom geloof jij in God?
Omdat de Bijbel dat zegt.
Oh, en waarom geloof je dat wat in de Bijbel staat waar is?
Omdat het Gods Woord is, en dat staat in de Bijbel."

Hierop zijn allerlei varianten denkbaar, die allemaal op hetzelfde neer komen en allemaal een zelfde soort cirkelredenering zouden zijn. Of de conclusie van een drogreden (bewust toegepast), of een onjuiste redenering (onbewust toegepast) ‘waar’ is, staat los van de redenering. Die conclusie kan best waar zijn, maar toch overtuigt hij niet wanneer de redenering mank gaat (die is dan niet geldig en gezond). Als men op zoek is naar waarheidsvinding, dan zal men op correcte, geldige wijze dienen te redeneren. Zeker als men een ongelovige of atheïst wil kunnen overtuigen. Over het algemeen moet dus voor iedere argumentatie gelden: een drogreden of verkeerde redenering moet vermeden worden. Een redenering moet logisch kloppen.

Er lijkt dus op het eerste gezicht dus duidelijk sprake te zijn van een cirkelredenering. Als je bijvoorbeeld de Wikipedia pagina over drogredenen er op na slaat, wat zeer nuttig is (ik kan het iedereen aanraden), dan kun je deze Petitio principii (circelredenering) daar vinden.

Er is echter wel iets mee aan de hand, met het bepalen of iets een drogreden of verkeerde redenering is. Iets wat gemakkelijk over het hoofd wordt gezien, maar toch, onderliggend, een sterke rol speelt. Er wordt namelijk iets aangenomen, wat meestal niet expliciet gemaakt wordt, omdat die aanname als vanzelfsprekend wordt beschouwd, maar dat eigenlijk niet is, namelijk: Alle bewijsvoering, ook die van de logica, is afhankelijk van diens axioma's en postulaten waar het vanuit gaat. Alle logische bewijzen, hoe evident ook, zijn bijvoorbeeld gebaseerd op het onderliggende axioma van de betrouwbaarheid van het logisch denken, oftewel het axioma dat rationeel denken tot dieper inzicht in de werkelijkheid leidt dan irrationeel denken. De keuze voor de rationaliteit kan ten diepste zelf niet rationeel verantwoord worden (Karl Popper). Wij kiezen er dus wel voor om rationeel te denken, maar dat is eigenlijk naar haar aard een bovenrationele keuze; dat is in feite: een geloofskeuze! Dat moeten we heel goed beseffen.

Ook de bril waardoor men ergens naar kijkt, iemands referentiekader, speelt een grote, zo niet een allesbepalende rol. Eeuwen lang is het voor wetenschappers geen enkel probleem geweest om er van uit te gaan (axioma) dat God de hemel en de aarde geschapen heeft. Ik wil hier nu niet het verwijt krijgen een drogreden 'Ad antiquitatem' te maken (beroep doen op de historie), maar ik zeg dit, omdat men kennelijk redenen had, dit axioma volledig te vertrouwen of in ieder geval geen enkele reden had om dit te wantrouwen. Pas sinds de 'recente' ontwikkeling in de 19e eeuw, die begon bij filosofen in Duitsland, heeft er een paradigmaverschuiving plaats gevonden, die zijn effect heeft gekregen op alle terreinen van het wetenschappelijk denken. Die verandering heeft bewerkstelligd dat sindsdien de ratio, ons denken, en alleen dat wat in onze empirische werkelijkheid kan worden waargenomen, dat wat te meten en te testen is, als betrouwbaar wordt gezien. Dat is het enige waar men nog op af kan gaan, zo stelt men. Alles wat daar buiten valt, wordt beschouwd als onzin, of in ieder geval wetenschappelijke onzin, want het is niet falsifieerbaar en dus niet wetenschappelijk. Vanuit dat relatief nieuwe wetenschappelijke axioma (een onbewezen vooronderstelling die voor waar wordt gehouden) zijn sommige redeneringen van gelovigen inderdaad een cirkelredenering, maar het is de vraag of er niet een redelijke uitweg uit deze cirkelredenering aan te geven is, waarmee het dan geen cirkelredenering meer is. De cirkel is dan doorbroken. Ik denk dat het axioma van christenen die mogelijkheid biedt. Ik zal het uitleggen.

Allereerst. Wat houdt een christelijk axioma eigenlijk precies in? Als we dat niet eerst noemen, dan blijft onduidelijk waar het precies over gaat.

Het houdt in dat men aanneemt dat God de hemel en de aarde geschapen heeft, redelijkerwijs en normalerwijs uit de Bijbel op te vatten als 6 dagen van 24 uur en vervolgens alles wat daar mee samenhangt; dat de Bijbel het foutloze en betrouwbare Woord van God is, dat Jezus voor onze zonden naar de aarde kwam, de dood overwon en opstond uit de dood, opvoer naar de hemel etc. Ofwel de gehele Christelijke leer, waaronder het evangelie.
Als het goed is gaat een christen daar helemaal uit, wat ik tezamen als het christelijk axioma beschouw en hij zal dit ten allen tijde voor historisch waar houden, ofwel als iets wat concreet, daadwerkelijk heeft plaats gevonden in onze empirische werkelijkheid, en vanuit dat standpunt ook wetenschap willen bedrijven (als hij/zij daar tenminste nog de kans voor krijgt). We hebben het hier dus niet over christenen die beweren tegelijkertijd in evolutie te geloven, in theïstische evolutie of vrijzinnige theologen. Nee, het gaat om wedergeboren christenen, die de hele Bijbel als het betrouwbare, foutloze (inerrante) Woord van God beschouwen.

Dat klinkt voor een doorsnee wetenschapper van tegenwoordig als 'vloeken in de kerk van de wetenschap'. Dan ben je toch duidelijk bevooroordeeld? Ja, maar iedereen is bevooroordeeld. Zelfs als men beweert het niet te zijn! In de eerste plaats heeft de wetenschap dat zelf allang aangetoond, en gaat er zelfs vanuit dat niemand objectief is, sterker nog en dat een ieder in feite door en door subjectief is. Dat is ook precies de reden, waarom zij de wetenschapsmethodologie bedacht heeft. Die houdt in dat, als men zich allemaal maar zo goed mogelijk aan deze regels houdt, dat dan de kans op subjectiviteit lager wordt, maar helemaal uitgesloten is zij nooit. De wetenschap gaat er vervolgens vanuit, dat als meer wetenschappers dezelfde overtuiging krijgen, of met de zelfde bevindingen en/of analyses komen, de theorie steeds betrouwbaarder wordt en dan zou er sprake zijn van 'toegenomen objectiviteit'. Voor helemaal waar houden kan men de theorie nooit en dat laatste, meer objectiviteit, is juist zeer twijfelachtig in de huidige, door evolutie doorspekte wetenschap.

In de poging van de wetenschap om te komen tot objectiviteit, via methodologie, gaat één groot manco schuil, wanneer het gaat om oorsprongsvragen. Juist dan is er niemand die dit onberoerd laat. Juist hierin is de mens het meest vooringenomen, ook al wil hij dat niet toegeven. Juist hierin is het het moeilijkst om objectiviteit te betrachten, niet alleen als persoon, maar ook als groep. De andere moeilijkheid heeft te maken met een wetenschappelijk antwoord geven op de vraag hoe de wereld en het universum tot stand zijn gekomen. De wetenschappelijke theorie, die beweert hoe het gegaan zou zijn, heeft een probleem. Per definitie is namelijk nooit of te nimmer meer in onze huidige empirische werkelijkheid vast te stellen, te toetsen, of deze theorie inderdaad klopt. Niemand van ons is er bij geweest en het enige wat we kunnen doen is het interpreteren van observaties en data uit onze metingen vanuit onze huidige empirie. Niemand kan dat doen, zonder daarbij op voorhand al een idee te hebben over hoe het gegaan moet zijn. De vraag is dan hoe evident zo’n idee, zo’n theorie eigenlijk wel is (hoeveel empirische aanleiding is er voor zo'n theorie is). Evolutionisten verzinnen, op basis van de vondsten en feiten, een verhaal, een theorie, een interpretatie hoe het volgens hun gegaan moet zijn en zijn vervolgens alleen nog maar zelfbevestigend bezig! Dat is niet wetenschappelijk. Al definiëren ze misschien op papier een theorie nog als ‘falsifieerbaar’, in werkelijkheid is die nooit meer te falsifiëren! Hoe valt ooit een oerknal of een oersoep of het hele evolutieproces in onze huidige werkelijkheid te toetsen, zonder daarbij van een axioma uit te gaan, wat vervolgens alle wetenschappers, alle meetmethoden en interpretaties sterk beïnvloedt? Dat kan simpelweg niet. De evolutionistische wetenschappers maken zichzelf dus wel wijs wetenschappelijk bezig te zijn, maar strikt genomen, vanwege de aard van hun onderzoek (oorsprong) en volgens hun eigen regels, zijn ze dat helemaal niet; kunnen dat ook niet zijn. Mijn probleem is dus, dat ze niet eerlijk zijn, althans, wanneer het gaat om oorsprongsvragen. Kennelijk gelden er dan opeens hele andere regels of men heeft kennelijk stilzwijgend toegestaan deze regels niet zo nauw te nemen.

Als men wel eerlijk en consequent is, dan moet men het creationisme, het onderzoek dat verondersteld dat God de schepper is van hemel en aarde, net zoveel kans geven. Creationisme is namelijk gewoon de andere kant van de medaille. Een evolutionist is praktisch gezien net zo vooringenomen, namelijk men gaat er vanuit dat God niet bestaat en nooit een rol mag spelen. Men komt dan evengoed altijd op hetzelfde uit. Hoe het allemaal ook ontstaan is, in ieder geval nooit door God. Heeft men daarmee niet min of meer zijn eigen afgod gecreëerd? Men heeft zijn eigen denken en opvattingen (hun axioma) tot god verheven?

Evolutie is niets anders dan een geloof en heeft naar mijn overtuiging weinig tot niets met wetenschap te maken. Alle andere wetenschappelijke terreinen, waarbij men kan meten en toetsen in de huidige empirie en waarbij het niet om oorsprongsvragen gaat, vormen daarop een uitzondering, dat is normale, eigenlijke wetenschap, maar die zijn gek genoeg allemaal inmiddels volledig doorspekt met de evolutietheorie (zelfs de gedragswetenschappen en de theologie). Ondertussen worden creationisten 'verketterd' binnen de wetenschap en niet voor vol aangezien. De arrogantie en minachting is vaak groot bij evolutionisten en wat dat betreft verwijt ik ze dat, ondanks het feit dat ze wel weten, of zouden moeten weten, dat een ontstaanstheorie in de praktijk nooit bewezen kan worden, laat staan gefalsifieerd, ze toch doen alsof evolutie nu zo langzamerhand wel allang ‘bewezen’ is. Men laat niet na, om er openlijk in alle media over te spreken (zoals DWDD of in een kinderprogramma van Freek Vonk) en duidelijk te suggereren dat evolutie is aangetoond, om op die manier ook de gewone man en kinderen over de streep te trekken. Men kan dan toch niet volhouden zelf niet op zijn minst over religieuze, of zelfs fanatieke ‘evangeliserende’ trekken te beschikken?

Dus, ik zou zeggen: dan ook gelijke monniken gelijke kappen. Het creationisme heeft net zoveel rechten. Sterker nog, eigenlijk is het zelfs een beter uitgangspunt, zijn diepste overtuigingen, omdat de creationist tenminste daarmee volstrekt eerlijk is over zijn uitgangspunten. Het zou helpen als alle wetenschappers dat ook eens gingen doen (lijkt mij een wetenschappelijke noodzaak).

Alles hangt dus af van het paradigma, de bril, waardoor je naar de dingen kijkt. Als evolutionistische wetenschappers door zo'n bril kijken en klaarblijkelijk heilig in hun paradigma geloven, waarom mogen christenen dat dan niet? Wat is er mis mee om uit te gaan van een Schepper? Als men heel eerlijk is, dan zou men dat gewoon eens toe moeten geven. Er is gewoon geen verschil.

Allebei gaan namelijk uit van een geloof-axioma, waar strikt genomen geen wetenschappelijke grond voor is (geredeneerd vanuit de huidige geldende wetenschappelijke opvattingen).

Een axioma is niet meer en niet minder dan een onbewezen uitgangspunt die als grondslag geaccepteerd wordt om daar vervolgens theorieën uit af te leiden.

Daarbij is het een voorwaarde dat Axioma's niet met elkaar in tegenspraak zijn. Ze moeten intern consistent zijn. (Tevens moeten ze niet herleidbaar zijn uit andere axioma's, want dan betreft het een bewezen stelling, maar dat is hier niet aan de orde.)

De zogenaamde cirkelredenering, 'de Bijbel is waar, omdat de Bijbel dat zelf zegt', maakt in ieder geval duidelijk dat de Bijbel klaarblijkelijk intern consistent is.

Het zou onzinnig zijn een boek te verdedigen dat van zichzelf zegt niet deze autoriteit te hebben, zoals sommige apocriefe boeken dat doen (bijvoorbeeld: de Makkabeeën).

Door de hele Bijbel heen is volledige consistentie te vinden, waardoor er zelfs een duidelijke grote lijn te ontdekken valt in de Bijbel.

Hoe zit het echter met externe consistentie van het Christelijk axioma, de consistentie getoetst aan de werkelijkheid om ons heen?

Het christelijk axioma gaat er niet alleen vanuit dat die Goddelijke claim waar is, omdat het in de Bijbel staat, maar ook, omdat historisch gezien en vanuit zijn eigen leven en vanuit de werkelijkheid om hem heen geen enkele aanleiding geven daaraan te twijfelen. Sterker nog, vele getuigen in de loop van de geschiedenis, maar ook in de wetenschap geven juist eerder aanleiding om te veronderstellen dat dit een veel aannemelijker uitgangspunt is (dan die van het nieuwe wetenschappelijke paradigma).

Als we namelijk deze christelijke axioma's eens aan de empirische werkelijkheid toetsen, dan blijkt het volgende:

1. Bijbelse axioma's verschaften de basis voor de huidige moderne wetenschap. Men ging er vanuit dat de wereld geordend was, want waarom zou de wereld door chaos tot stand zijn gekomen als uit Gods woord blijkt, dat God een God van orde en vrede is (1 Kor. 14:33). Dit heeft tot grote doorbraken geleid in de wetenschap, waarvan men zich serieus af mag vragen of men hier zonder dit christelijke axioma wel ooit op gekomen was. Het christelijk axioma heeft de wetenschap historisch gezien juist enorm geholpen.

2. De christelijk axioma’s verschaften een basis voor een objectieve norm, voor goed en kwaad, voor de ethiek. Men kan dit wel proberen evolutionistisch te verklaren, maar atheïsten/evolutionisten hebben geen enkele objectieve basis voor een dergelijke moraal vanuit hun eigen theorie.

3. Ook verschaffen christelijke axioma's een basis voor de vrije keus op basis vanuit de vrije wil, omdat we geschapen zijn naar Gods beeld. Evolutionisten geloven, als consequentie van hun eigen theorie, dat we ten diepste machines zijn, een soort robots van vlees, terwijl onze gedachten niet meer zijn dan bewegingen van atomen, neurotransmitters en chemische processen in ons brein.
Als dat zo is dan is en ons denken puur onderworpen aan chemische wetten en processen, dan kan men zich afvragen hoe vrij ons denken eigenlijk is.

Evolutionisten leven en denken trouwens vaak helemaal niet zo consequent en overeenkomstig hun eigen axioma en gaan daar vaak (stilzwijgend) niet eens vanuit, kunnen dat ook niet, omdat ze beelddragers van God zijn. Ze worden verliefd, hebben lief, hebben normen en waarden, kennen goed en kwaad, kennen rechtvaardigheidsgevoel en worden geraakt in hun geweten of worden diep geraakt door muziek of andere kunstvormen op een niveau waar strikt genomen evolutionistisch gezien geen helemaal geen grond voor is. Het christelijk axioma is de grond die dit alles wel verklaart en komt dus veeleer overeen met het echte leven.

4. Ook verschaffen de christelijke axioma's de basis voor de esthetiek? Hoe weten we of iets mooi of goed was? Gods schepping heeft daarbij een hele grote rol gespeeld. God zag dat het goed was, dat het mooi was en wij genieten daar volop van. Hij heeft vanaf het begin de esthetische lat heel hoog gelegd, waardoor wij wisten wat mooi was. Sterker nog, de Bijbel claimt dat wij allemaal, atheïsten en evolutionisten niet uitgezonderd, daardoor allang weten dat God onze schepper is (Romeinen 1: 20-23). Naar Gods normen zijn wij allen op dat punt niet te verontschuldigen en moeten wij ons volgens de Bijbel bekeren (1 Tim. 2:3,4 Markus 6:12 Handelingen 17:30).

Ook extern is dit axioma ook volstrekt consistent dus (sterker nog; er is geen enkele reden om aan te nemen dat het anders zou zijn). Zou echter soms misschien, juist die grote waarheidsclaim en het appel wat dat op ons mensen doet, niet de grootste drijfveer geweest zijn om daar onder uit te komen en zich van dat beklemmende christelijke axioma te willen ontworstelen? Ik acht het zeer waarschijnlijk dat dit inderdaad een hele grote rol gespeeld heeft; dus dat de keuze van het hart, de afkeer en het verzet tegen God primair de kip was die het ei van de evolutietheorie legde en helemaal niet omdat nu eenmaal onmiskenbaar uit de natuur een evolutietheorie af te leiden valt. God heeft echter als het ware in ons, en om ons heen, een hele duidelijke ‘voetafdruk’ achtergelaten, waaraan wij klip en klaar zouden moeten kunnen zien dat God onze Schepper is; alles schreeuwt 'design'. Het feit dat velen daar blind voor zijn geworden of het niet willen zien doet daar helemaal niets aan af. Hij vindt dat voldoende reden, om te stellen als mens geen excuus te hebben om niet in Hem te geloven. Sterker nog, het is volgens hem de primaire reden om te geloven en niet te verontschuldigen te zijn, zelfs als we het evangelie niet zouden hebben (maar dat hebben we wel en zijn dan al helemaal niet meer te verontschuldigen). De mens moet daarom, volgens de Bijbel, geloven dat Hij God is en een onderhouder van alle dingen. Dat is Zijn maatstaf!
Als God onze schepper is, dan gelden Zijn maatstaven en niet de onze; niet ons denken.

De Bijbel zegt dat als wij ons niet bekeren, wij slaven zijn. Geen vrijdenkers dus, maar geketend door de zonde. Pas als we ons bekeren en de Heilige Geest inwonend krijgen, dan worden we werkelijk vrij. Daarom zegt Galaten 5: 1 : ‘Voor die vrijheid heeft Christus u vrijgemaakt, staat dan vast en laat u niet weer onder een slavenjuk binden’. De Bijbel stelt dat, pas als de relatie tussen mens en God volledig hersteld is, en dat kan alleen door persoonlijk het werk van de Here Jezus te aanvaarden en te geloven, een mens daadwerkelijk vrij wordt. Alleen een wedergeboren christen is vrij en kan vrij denken; de rest is gebonden. Dat mensen in het verleden allerlei regels van geloofsgroepen ‘als juk’ hebben ervaren, is heel spijtig, maar dat is niet wat de Bijbel leert. Als christen ben je namelijk in principe volledig vrij (alleen moeten wij die vrijheid niet gebruiken als een ‘aanleiding voor het vlees’ of om Gods genade bewust te beproeven, maar dat doet niets af aan het vrijheidsbeginsel).

Een atheïst (of agnost) kan zichzelf dus wel ‘vrijdenker’ noemen, vaak zit daar achter dat hij een oud juk heeft afgegooid (meestal het juk van ‘christelijke of anderszins religieuze opvoeding’), toch is hij daarmee niet daadwerkelijk vrij en denkt hij ook niet vrij (al zal het vast zeer bevrijdend voor hem voelen). Hij heeft gewoon een ander paradigma aangenomen en is slechts veranderd van geloofsstandpunt. Vanuit dat nieuwe paradigma verklaart hij nu alles, maar het is een zeer beperkt paradigma, wat hem bovendien nu volledig in zijn greep houdt, en waarmee hij zichzelf eigenlijk voor de gek houdt. Ondertussen maakt hij zich wel wijs dat zijn nieuwe paradigma, en wat daarmee samenhangt waar is, namelijk: ‘evolutie’. Maar dat kan hij helemaal niet voor waar aannemen, want dat is tegenstrijdig met zijn eigen paradigma; dat slechts uitgaat van het menselijk denken en onze huidige realiteit en waarbinnen alles verklaard moet worden. Hij heeft daarmee van zijn eigen denken een een soort ‘afgod’ gemaakt en meent daarmee voor God te kunnen wegvluchten.

Het is daarom goed om te melden dat hij zich het volgende ernstig moet realiseren: You can hide, but you can’t run (je kan je wel verstoppen, maar weglopen heeft geen zin). Dat bepaalt mij bij Psalm 139.

Ik zou willen zeggen: ‘Stop toch met dat ‘vluchtgedrag’, want in wezen is het dat en keer terug tot God, je Schepper, je maker. Kom tot Hem die jou liefheeft en al sinds lang op jou wacht en ‘Laat je met God verzoenen!’, door Zijn zoenbloed; Het offer wat de Here Jezus voor ons bracht op Golgotha. Dat bid ik een ieder die dit leest van harte toe.

Tenslotte zou ik nog de volgende cirkelredenering voor willen leggen, als andere kant van de medaille:

Ik ben er van overtuigd dat evolutie waar en bewezen is?
Waarom?
Omdat de wetenschap dat inmiddels overtuigend heeft aangetoond.
En waarom zou wetenschap iets kunnen bewijzen over het ontstaan, waar niemand bij was, vanuit empirische observeringen vanuit de huidige werkelijkheid?
Omdat de methoden wetenschappelijk en betrouwbaar zijn en de meeste wetenschappers het er mee eens zijn.
Liggen er niet allerlei aannames aan ten grondslag en waar zijn die gebaseerd?
Nou allerlei is wat overdreven, gewoon de normale wetenschappelijke theoretische/methodische aannames die echter gewoon gelden zolang ze niet ontkracht zijn, maar ook die zijn inmiddels beproefd en bewezen.
En waar zijn die aannames in dit geval op gebaseerd?
Op wetenschap, dezelfde wetenschap die inmiddels heeft aangetoond en er vanuit gaat dat alles geleidelijk ontstaan is via evolutie, via miljoenen en/of miljarden jaren, via natuurlijke processen, zonder ingrijpen van buitenaf (bijvoorbeeld de meetmethoden; gelijdelijk, geen ingrijpened verstoringen van buitenaf en resulterend in zeer hoge ouderdommen).
Zijn die dan niet impliciet eigenlijk al gebaseerd op het geloof dat evolutie waar en bewezen is? Is dat niet subjectief? 
 Met andere woorden schiet de methodologie die subjectiviteit wil uitbannen hier niet te kort?
Misschien wel (al wordt dat uiteraard meestal niet toegegeven).
Volgen de methoden evolutie of is evolutie objectief af te meten via volstrekt objectieve methoden? En zie je de cirkelredenering?
En, als evolutie als 'bewezen' wordt beschouwd door wetenschappers en men ook dan pas serieus wordt genomen als de ontstaanswetenschapper daar volstrekt van overtuigd is. Is dat niet eigenlijk een van 'natuurlijk uitselecteren', namelijk diegenen die er in geloven en er van uitgaan, zodat er nooit ook maar enige ontkrachting plaats kan/zal vinden?
Heeft dat niet eigenlijk hele sterke secte-achtige trekjes? Is dat eigenlijk wel wetenschap?

Meestal eindigt de discussie hier en wil men geen strobreed toegeven. Maar dat laatste blijft de vraag, want is ontstaanswetenschap, als we heel eerlijk zijn, eigenlijk niet gewoon een vorm van koffie-dik kijken met wetenschappelijk "geaccepteerde" mensen en methoden? Is het eigenlijk wel echt wetenschappelijk mogelijk, of zinvol, om iets zinnings proberen te zeggen over het ontstaan, terwijl niemand er bij was en men het moet doen met de huidige empirische vondsten, die, qua interpretatie sterke afhankelijk zijn van de bril waarmee men ze bekijkt en boordevol aannames zitten, die juist weer gebaseerd zijn op diezelfde theorie/uitgangspunten? Wordt het dan daarmee niet eigenlijk een manier om, met het wapen van de zeggingskracht van de wetenschap, God proberen te ontkrachten en de invloed van het Christelijk geloof/religie uit te schakelen? Ik denk het wel, en helaas is het nog zeer effectief ook. En dat is precies de reden waarom het bestreden moet worden, of op zijn minst ontmaskerd. Het is ook een volstrekt onterechte waarheidsclaim die de wetenschap doet. Ze weten het, maar gaan er toch gewoon mee door, waaruit blijkt dat de belangen kennelijk veel groter zijn dan alleen wetenschappelijke belangen. God moet dood verklaard worden, dat is waar het om gaat. Men wil de, door hen beschouwde negatieve effecten van geloven, uitbannen en dat de wetenschap door iedereen als 100% betrouwbare, laatste grond wordt beschouwd. De Bijbel veegt dat echter in één keer van tafel, door te zeggen: 'Dwazen, jullie kunnen allang zien aan mijn schepping dat ik de Schepper ben. En wie je ook bent mens, wat voor mooie theorieën je er ook op nahoudt, toch ben je niet te verontschuldigen'. Open je ogen en kijk om je heen (niet zoals Darwin), maar laat je hart en ziel spreken. Een groter bewijs van een Machtig Ontwerper is er niet. Het schreewt in alles: DESIGN!!! Dat wij het niet kunnen bevatten, wil nog niet zeggen dat het daarmee onmogelijk of onwaar zou zijn. De wetenschap is maar zeer beperkt en wordt, op dit gebied, als het om oorsprongsvragen gaat, veel te veel eer bewezen. Het wordt tijd dat die ballon nu eens voorgoed doorgeprikt wordt, in plaats van hem tot steeds grotere hoogten te laten stijgen.

Deze hierboven genoemde cirkelredenering is niet bedoeld als een goedkope 'jij-bak'. Zo van: 'christenen een cirkelredering, dan jullie er ook één', nee, ik wil hier mee aangeven dat iets zeggen over het ontstaan en de geldigheid van een redenering volstrekt afhangt van de vooringenomen standpunten, de premissen, die, bewust of onbewust, als waar worden beschouwd. Om het simpel te zeggen zijn er eigenlijk 3 mogelijke zienswijzen als het gaat om ontstaanswetenschap:

1. Als je slechts naturalistisch/'verlicht' kijkt (ik zou het eerder verduisterd noemen) en slechts zo (beperkt) wilt denken (het is een keuze van de wil) en daarmee iedere vorm van onverklaarbaar ingrijpen, die niet past in de wetenschappelijke aannames, uitsluit, waarmee bijvoorbeeld alle wonderen per direct naar het rijk der fabelen wordt verwezen, dan vindt men de Bijbel een verzonnen boek, een fabeltje, die niet waar kan zijn. Dan is er geen God en kan hij ook niet alles gemaakt hebben. Dan zal men ten allen tijde God buitensluiten in wetenschap, want zo kan het niet gegaan zijn en dus moet er een andere verklaring zijn, wat die ook is; zolang die maar niet op enigerlei wijze op God wijst, want dat is reden genoeg om dat wetenschappelijk direct te verwerpen. God heeft geen ruimte meer in de wetenschap en mag dat ook nooit meer krijgen; wat een arrogantie en dedain en het getuigt ook van weinig historisch besef.

2. Of, de zienswijze waarbij je het niet uitsluit, maar er ook niet per sé in gelooft of, zegmaar, er halfslachtig (lafhartig?) in gelooft ("... was U maar koud of heet..., maar omdat u lauw bent..."). Je houdt het als optie open (agnostisch standpunt). Dan wordt je wetenschappelijk geheid uitgekotst en wordt je als evolutionist niet serieus genomen. Je moet in evolutie geloven. Agnosticisme en/of een toch op enigerlij wijze (vage) betrokkenheid van God, gaan maar moeilijk samen met evolutie (en vice versa; met geloven); evolutie is toch echt wel voornamelijk een atheïstische bezigheid.

3. Als laatste is er ook de mogelijkheid dat je, wat de Bijbel hier over zegt, wel volledig serieus neemt; namelijk dat Jezus heeft aangetoond Gods Zoon te zijn, degene door wie alle dingen zijn, zoals de Bijbel zegt. Dat Hij zichzelf door wonderen en tekenen bewezen heeft, toen hij op aarde was, en dat dit zaken zijn die allemaal daadwerkelijk historisch hebben plaats gevonden. Als je, de vele ooggetuigen in aanmerking nemend, en een Jezus zelf en zijn discipelen en apostelen, die de schepping als vanzelfsprekend aannamen en verdedigden; vanuit dat oogpunt, is de Bijbel, en daarmee de waarheidsclaim van het Woord van God, bevestigt door de Zoon van God, Jezus zelf, geen cirkelredenering meer, maar juist de ultieme en finale grond (en vanuit dat perspectief klopt de zogenaamde circkelredenering, waarmee ik het artikel begon, dan opeens volledig!). Dan kan men daar ook niet meer omheen (Ockhams scheermes?) en komt men daar altijd inderdaad bij uit. Dat is precies het punt. Het is of het één of het ander. En omdat men dat niet meer wil, en omdat men daar nu voor eens en voor altijd volledig van af, is dat ook de reden waarom men 'met behulp van' slechts een gebrekkige en beperkte wetenschappelijke theorie, genaamd de evolutietheorie, God probeert onderuit te schoffelen om vervolgens mensen van hun geloof af te helpen/houden. Het is geen zaak van wetenschap, maar ten diepste een zaak van het hart! Trap er dus niet in, zou ik willen zeggen. De evolutietheorie kan geen waarheidsclaim doen, en toch doet zij dat wel. Juist als het gaat om onze oorsprong! De wetenschap kan ons daarover geen waarheid verschaffen. Er is daarentegen iemand die dat wel kon, want waarheid is namelijk pas echte waarheid als die ons van buiten-/bovenaf wordt geopenbaard, en dat ook aan ons getoond heeft. Die zelfde evolutionistenh/atheïsten zeggen dan vaak meteen, op een dergelijk argument, in daarin Pilatus nasprekend: 'wat is waarheid'). Jezus heeft die vraag beantwoord door aan te zeggen en zelf aan te tonen: 'Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven. Niemand komt tot de Vader dan door mij'. Het wordt hoog tijd om aan die waarheid gehoor te geven en om uw knieën te buigen voor uw Schepper en om gehoorzamen te worden aan zijn oproep.

Kortom: Wat is de uitweg uit deze eersgenoemde circelredenering? Deze: als het Christelijk axioma zowel intern als extern consistent is en alles om ons heen dat constant bevestigd en er bovendien sprake is van een waarheid die ons van buiten-/bovenaf is geopenbaard die daar steeds volledig mee in overeenstemming blijkt te zijn (in tegenstelling tot bij evolutie het geval is) en de empirische werkelijkheid dit (schepping) in alles continu aan ons bevestigt en er dus overduidelijk sprake is van een rechtmatige/geldige empirische bevestiging, dan kan het wel (volgens de redeneertrand van 'verlichte' wetenschappers) een cirkelredenering lijken, maar tegelijkertijd toch volledig waar zijn! Het overstijgt in die zin onze redeneerregels en het lijkt oppevlakkig gezien onjuist (uitgaand vanuit onze, tot afgod verheven menselijke denk- en redeneerregels'), maar het tegenovergestelde is waar. Alles om ons heen schreeuwt planmatigheid/design en hoe kan iets dat zo onmetelijk complex en ordentelijk is, ontstaan uit pure wanorde en chaos? Die zogenaamde, inderdaad ogenschijnlijke cirkelredenering van Christenen, heeft dan toch heel wat meer geloofwaardigheid dan de cirkelredenering waar ongelovigen zich zelf schuldig maken, namelijk dat deze (die van Christenen) berust op het betrouwbare, geopenbaarde Woord van God aan ons, waarin inderdaad God steeds het laatste Woord heeft, maar dat dan ook voltrekt geëigend is, omdat hij, als schepper de enige 'hoofdgetuige' is, die precies weet hoe het gegaan is, omdat hij het namelijk zelf was die gehandeld heeft ("door Hem (Jezus) zijn alle dingen geworden en er is niet één ding dat niet door Hem geworden is"). Om dan met dedain te beweren dat een christen in een cirkel redeneert, zonder er erg in te hebben dat men zich hier, trouwens op veel zwakkere gronden (een onbewezen zelfverzonnen theorie die ons bestaan moet verklaren), zelf ook schuldig aan maakt, en men zichzelf bovendien, als een mens op een goddelijk voetstuk plaatst (door te menen iets te kunnen zeggen, een waarheidsclaim, over iets waar wij helemaal geen zicht op hebben), zou in ieder geval aanleiding moeten geven tot veel meer bescheidenheid en een minder hooghartige houding (van evolutionisch-/atheïstische wetenschappers of intellectuelen). Er is wel degelijk al jaren een hetze gaande, of laten we het noemen 'sociale druk/pressie, tegen christelijke wetenschappers die in de schepping geloven; dan wordt je namelijk volstrekt niet serieus genomen of voor vol aangezien en is een serieuze carriere in een vakgebied, waarin evolutie een grote rol speelt, eigenlijk niet goed mogelijk, tenzij je water bij de wijn doet. Men zal er alles aan doen om zo iemand te overtuigen van diens ongelijk, namelijk dat evolutie waar zou zijn, maar tegenwoordig is dat vaak niet eens meer nodig. Veel zogenaamde christenen zijn al lang overstag gegaan en hebben evolutie allang op één of andere manier aanvaard of ze hebben zichzelf 'krachteloos gemaakt'. Dan is dat in ieder geval, carriere-technisch, geen probleem meer. Daar vind men het juist 'sterk' en wordt men geaccepteerd of getolereerd. Voor diens geloof en het evangelie is het dat wel (dramatisch) en dat zal ook altijd zo blijven. Mij werd ooit geadviseerd om Biologie te gaan studeren, maar ik heb het niet gedaan, o.a. omdat ik wist dat ik daarin geen enkel bestaansrecht zou hebben als christen die overtuigd is van de historische waarheid en het betrouwbare verslag van Genesis 1 en 2, namelijk: de schepping van God.