"En Jezus riep een kind bij Zich en zette dat in hun midden. En Hij zei: “Voorwaar, ik zeg u: Als u zich niet verandert en wordt als de kinderen, zult u het Koninkrijk der hemelen beslist niet binnengaan.” (Mattheus 18:2-3)

Toen we één van onze kinderen opdroegen, vlak na de geboorte, zongen mijn vrouw en ik allebei het lied (voor de plaatselijke gemeente/kerk) van Elly en Rikkert: “Weet dat de Vader je kent, weet dat je van waarde bent, weet dat je een parel bent, een parel in Gods hand.” Zie hier een 4 stemmige hymn versie daarvan. Overigens staat de uitdrukking 'een parel in Gods hand' niet letterlijk in de Bijbel, wat niet wil zeggen dat de vergelijking daarmee automatisch ook niet op zou gaan. Wel staat er namelijk een gelijkenis van iemand die op zoek was naar een kostbare parel en er alles voor over had en ergens anders weer dat we in zijn 'handpalm gegriefd staan'. Ook vinden we elders 'niemand zal ze rukken uit Mijn hand'. Indirect zou je kunnen spreken van een parel in Gods hand, omdat wij kostbaar zijn voor God en omdat hij zelfs Zijn leven voor ons gaf (ook individueel). Die 'parel' zou, veel duidelijker nog, ook op de 'gemeente' kunnen slaan, de kostbare bruid die Jezus voor zich verwierf en daar alles voor over had. Indirect zijn de gelovigen dan daarmee allemaal, als het ware, 'pareltjes' in Gods hand. Ook slaat het uiteraard en in ieder geval op het Koninkrijk van God; daar gaat de gelijkenis tenslotte over en de gelijkenis zegt het zelf en begint met: 'Het Koninkrijk van God is als'. Maar dat terzijde. Daarna, bij het 'opdragen', heb ik er kort iets over gezegd, o.a. dat het heel veel zegt over een kerk hoe men met kinderen omgaat en met hun geloof. Worden kinderen serieus genomen in hun geloof? Of wordt dat (al dan niet expliciet) soms gezien als een soort ‘geloof in Sinterklaas’, wat leuk is, maar wat je vooral niet al te serieus moet nemen; een soort 'kalverliefde die vanzelf weer over gaat' of pas serieus te nemen is als ze groot zijn. Dat zou wat mij betreft absoluut niet het geval mogen zijn. Net als Jezus moeten we kinderen juist heel serieus nemen en hun in dat opzicht misschien zelfs wel hoger achten dan onszelf (als volwassenen).

Ze zeggen wel eens: “Zijn verstand zit hem in de weg en daarom kan hij niet geloven”. Daar zit een grote kern van waarheid in, zo heb ik gemerkt. Ik heb al verscheidene keren mensen zien afhaken toen ze een Universitaire opleiding gingen doen en/of intellectueel actief werden. Het is ook een lastige combinatie. Zeker als christenwetenschapper die nog gelooft in de schepping, zoals in Genesis beschreven. Dan heb je in bepaalde vakgebieden bijna geen leven (bijvoorbeeld in de Biologie). Het is daar niet of nauwelijks uit te houden. Of je doet water bij de wijn, of je bent bijna gedwongen om op te stappen en maar wat anders te gaan doen. Er wordt van alle kanten sociale druk uitgeoefend om zo’n primitief kinderlijk en onvolwassen geloof als volstrekt achterhaald en belachelijk te beschouwen (en anders hoor je er niet bij en is minachting je deel). Sowieso is dit een hoogopgeleid trekje en je komt in die zin helaas weinig gelovigen tegen bij hoger opgeleiden. Daaruit ontstaat dan het misverstand dat geloven voor ‘de dommen’ zou zijn. Je moet dan wel heel sterk in je schoenen staan wil je daar uiteindelijk tegen bestand zijn. Velen zijn al voor de bijl gegaan.

Zelfs uit eigen christelijke kringen kunnen mensen opstaan (van wie je het niet verwacht) die beweren dat het allemaal anders is, dan je vroeger wellicht als kind nog geleerd is. Het lijkt daarbij soms ook wel of intelligente mensen simpelweg niet kunnen accepteren dat er nog intelligente mensen bestaan die zo, in hun ogen, ‘primitief’ en ‘kinderlijk’ kunnen denken. Zijn doen welhaast bekeringspogingen om je in te laten zien dat het allemaal toch overduidelijk anders is; dat je de Bijbel niet zo serieus moet nemen en dat het evangelie vooral en in de eerste plaats neerkomt op ‘Sjalom’ (zo hoorde ik van iemand) en niet dat je je ‘moet’ bekeren. Dat er geen schepping was zoals in Genesis 1 en dat het toch allang duidelijk is dat er sprake is van evolutie. Dat het een ‘verzonnen boek is’, waarschijnlijk door een paar slimme Rabbi’s bedacht en ga zomaar door (ik heb met mijn oren staan klapperen, toen ik de professor die bij mij thuis kwam en waarvan ik dacht dat hij ook een christen was, net als ik (hij kwam uit dezelfde kerkelijke kring), dat allemaal hoorde zeggen). Dat maakt het behoorlijk veel lastiger, zeker als je ook nog eens verwachtte dat zo iemand een Christen zou zijn, gezien de kring waar hij uitkwam, die dezelfde was als waar ik uit kwam (de zogenaamde 'vergadering van gelovigen'). Maar als iemand dan zo’n beetje alles ontkracht dan blijft er helemaal niets meer over. Als de Bijbel niet het woord van God is en als Jezus niet Gods zoon was, als je het evangelie anders moet zien, dan ben je helemaal geen christen, maar een volstrekte ongelovige en nog een hele gevaarlijke ook wat mij betreft; een wolf in schaapskleren, die probeert in de eigen kudde mensen achter zich te krijgen. En als juist zo iemand (die dan misschien intellectueel niet bepaald de domste is en zijn sporen wat dat betreft verdient heeft) het waagt je van een ‘kinderlijk geloof’ te beschuldigen en zijn eigen ‘geloof’ (wat neerkomt op ongeloof) als een ‘volwassen geloof’ bestempelt, dan geeft dat te denken. Helaas blijkt dat zo iemand klaarblijkelijk vrij gemakkelijk mensen achter zich kan krijgen... ‘en uit uw eigen midden zullen mensen opstaan…

Het kan een zware aantijging worden voor je geloof, maar gelukkig, in mijn geval, ben ik daar redelijk tegen gewapend. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen? Dat vraag ik me dan vooral verbijsterd af. Hoe durft zo iemand zich toch nog een ‘gelovige’ te noemen, zelfs met een ‘volwassen geloof’ en neerbuigend te doen over mijn zogenaamde ‘kinderlijk geloof’. Als hij eerlijk zou zijn, dan zou hij gewoon moeten toegeven dat hij gewoon een volstrekte ongelovige is, die er geen snars meer van gelooft en dat waarschijnlijk in zijn hart ook nooit echt gedaan heeft. Zo iemand kan met al zijn kennis en wijsheid nog wat leren van het, in zijn ogen, primitieve ‘kinderlijke geloof’, waar ik dan voor zou staan (en door hem van beticht werd); namelijk dat de Bijbel van kaft tot kaft waar is, het betrouwbare en inerrante (foutloze) woord van God. Dat de schepping is gegaan, zoals in Genesis 1 en 2 en dat Jezus, Gods zoon, naar de aarde kwam via de maagd Maria, en dat Hij zichzelf offerde aan het kruis voor ons en weer opstond uit de dood en naar de hemel gevaren is. Niet meer en niet minder.

Het lijkt er toch sterk op dat de intellectuele vermogens en die omgeving bijdragen aan een afwijzing van het geloof. Men trekt dan de conclusie dat het allemaal als kind weliswaar een mooi sprookje leek, maar als je er goed over nadenkt, dan kan dat natuurlijk niet waar zijn. Dan is het natuurlijk allemaal ‘onzin’, zo redeneert men. Juist voor dit soort mensen is het voorbeeld dat Jezus gaf toen hij een kind in het midden plaatste een hele belangrijke les. Laten ze daar eens goed over nadenken. Dat is al lastig, want men meent vaak ook alles al zo goed doordacht te hebben, dat welhaast niets hier nog enige verandering in kan brengen. En toch doe ik een poging.

Jezus zegt: ‘als je niet gelooft als een kind, dan kun je het Koninkrijk van God niet binnengaan’. Met andere woorden als je niet verandert dan wordt het hem niet. Wat betekent dat. Heel simpel. We weten allemaal hoe een kind is. Die vertrouwt volledig op zijn vader, ook al begrijpt en weet hij zelf niet alles. Wat papa zegt is waar en daar vertrouw ik volledig op. Een kind twijfelt niet, maar gelooft volledig wat zijn vader zegt. Die weet namelijk heel veel beter hoe de wereld in elkaar zit, is behoorlijk veel slimmer en verstandiger, en gaat bovendien al heel wat langer mee: ‘mijn papa is de beste en de slimste van de hele wereld’; dat is hoe een kind denkt.

In zekere zin is die manier van geloven dus absoluut noodzakeljk, zegt Jezus, om zijn koninkrijk binnen te kunnen gaan. Dat wil zeggen: een blind, kinderlijk en absoluut vertrouwen, ook al kun je met je verstand lang niet overal bij. Een hart dat zegt: "... en toch is het zo en toch geloof ik dat het zo is, omdat mijn hemelse Vader zegt dat het zo is". En dan kun je dus niet ondertussen ook in evolutie geloven, want dat gaat dan dus helemaal niet samen....

Dat wil helemaal niet zeggen dat je je verstand volledig uit moet schakelen, maar wel dat je Gods woord en bestaan daarbij nooit in twijfel moet trekken. Dat staat als een paal boven water zo vast als een huis. Dat is heel belangrijk. Tegenwoordig wordt net gedaan (o.a. bij de EO) alsof twijfel zo’n beetje de ultieme vorm van volwassen geloofsbeleving is, maar dat is helemaal niet bijbels. De Bijbel zegt daarover: "wie twijfelt, lijkt op een golf van de zee, die door de wind wordt voortgestuwd en op- en neergeworpen wordt" (Jakobus 1:6). Op veel meer plekken in de Bijbel wordt steeds weer opgeroepen om niet ongelovig te zijn, maar juist gelovig; om niet te twijfelen. Twijfel is altijd een teken van ongeloof in de Bijbel en nooit van geloof, laat staan volwassen geloof. Het geloof is de zekerheid van de dingen die we hopen en een bewijs van de dingen die we niet zien (Hebreeën 11:1).

Ook met je volle verstand kun je best heel goed alles doordacht hebben en ook snappen vanuit het perspectief dat tegelijkertijd volledig en serieus rekening houdt met het bestaan van God (op grand van de Bijbel; Genesis 1 en 2). Zeker als het geloof een doorleeft en beproefd geloof is, dan is het geen kinderlijk of kinderachtig geloof, maar wel nog steeds een ‘kinderlijk geloven’. Dat is in het perspectief van een waarachtig Schepper-God, die zijn Zoon zond, die voor ons leed en stierf aan het kruis en weer opstond uit de dood, helemaal niet minderwaardig of achterlijk, maar zelfs een voorwaarde om zijn Koninkrijk binnen te kunnen gaan. Bedenk dat goed.

Om het de verstandelijken (ik zeg bewust geen ‘verstandigen’) nog een graadje moeilijker te maken heeft God ook nog het dwaze uitverkoren om de wijzen te beschamen en het zwakke om het sterke te beschamen (1 Korinthe 1). Gelukkige is het dwaze van God wijzer dan de mensen en het zwakke van God sterker dan de mensen. Wie dus meent wijs te zijn, laat hij dwaas worden opdat hij wijs wordt! Met al zijn verstand en inzicht en zijn zogenaamde ‘volwassen (on)geloof’, slaat hij de plank volledig mis als hij meent hiermee de Bijbel en God te kunnen degraderen tot een verzonnen verhaal. Wat een hoogmoed, wat een dwaasheid, wat een arrogantie. Voor zo iemand moet zijn verstand echt onttroond worden en moet hij menselijk gezien dwaas worden om te kunnen geloven. Laat ik dan maar als een dwaas gezien worden en als iemand die nog ‘kinderlijk’ gelooft. Ik troost mij dan met het feit dat God het dwaze heeft uitverkoren om het verstandige te beschamen. Ook als dat mijn taak of mijn roeping is, 'so be it'. Ik put dan troost uit het volgende teksten:

“Want kijk naar uw roeping, broeders, dat er niet vele wijzen zijn naar het vlees, niet vele machtigen, niet vele aanzienlijken; maar het dwaze van de wereld heeft God uitverkoren om de wijzen te beschamen en het zwakke van de wereld heeft God uitverkoren om het sterke te beschamen, en het onaanzienlijke van de wereld en het verachte heeft God uitverkoren en wat niets is, om wat iets is te niet te doen, opdat geen vlees roemt voor God”. “Het woord van het kruis is wel voor hen die verloren gaan dwaasheid, maar voor ons die behouden worden, is het kracht van God! Want er staat geschreven: “Ik zal de wijsheid van de wijzen doen vergaan, en het inzicht van de verstandigen te niet doen. Waar is de wijze? Waar de Schriftgeleerde? Waar de redetwister van deze eeuw? Heeft God niet de wijsheid van de wereld tot dwaasheid gemaakt? Want daar in de wijsheid van God de wereld niet door de wijsheid tot kennis van God is gekomen, heeft het God behaagd door de dwaasheid van de prediking te behouden hen die geloven.”

Dus, als je op een punt bent aanbeland, waarbij je denkt: ‘dat geloof is allemaal onzin; dat geloofde je als kind, omdat je ouders het je wijs gemaakt hadden (net als Sinterklaas)’. Denk je nu zoveel beter te weten en zoveel verstandiger te zijn en alles nu helemaal op een rijtje te hebben? Dan zeg ik: ‘wordt weer als een kind en keer terug naar je Vader!’ Hij staat met open armen op je te wachten als de verloren zoon die thuis komt. Hij houdt van jou en kent jou als geen ander. Hij wil jou thuis brengen, waar je behoort.

Vertrouw je hart gewoon kinderlijk aan Hem toe en vraag Jezus, als een klein vertrouwend kind in je hart en zeg:

“Jezus, ik wil weer worden als een kind, ik wil mijzelf helemaal aan U toevertrouwen. U bent mijn schepper, U bent mijn maker. U kent mij vele malen beter dan ik mijzelf ken. Ik geloof in U en dat U voor mij gestorven bent. Kom in mijn hart en vervul mij met Uw Heilige Geest. Heer Jezus ik geef mijzelf aan U en ik dank U dat U mij aan het hart van de Vader terugbrengt... Voor eeuwig thuis. Dank U dat ik, vanaf nu, uw kind mag zijn.”

Bidt dat, geloof en wees dankbaar dat door deze "dwaasheid" je eigen dwaasheid is veranderd in wijsheid van Godswege, gerechtigheid, heiliging en verlossing! Dit heb ik vroeger als kind heel bewust gedaan, maar dat kan en moet nog steeds zoals een kind dat zou doen; ook al ben je een volwassene. Ook al ben je super slim en zelfs professor.
Word als een kind!