'Mozes en de tafelen der wet', door Rembrandt van Rijn, 1659, Museum Gemâldegalerie te Berlijn.
Toen het volk Israël, zo'n 3400 jaar geleden bij de berg Sinaï was aangekomen, beklom Mozes de berg en sprak daar met Jahweh en God sprak vervolgens tot Mozes:"Schrijf deze woorden op, want op grond van deze woorden heb Ik met u en met Israël een verbond gesloten" (Exodus 34:27). Mozes had al eerder zo'n opdracht gekregen (Exodus 17:4) en was al eerder, ook bij de Sinaï, gaan schrijven. Hij schreef alle woorden op in het 'boek van het verbond' (Exodus 24:4, Exodus 24:7). Ook gedurende de verdere, 40-jarige woestijnreis lezen we meermalen dat Mozes de reis en de lotgevallen van het volk beschreef (Numeri 33:2) en hun wetten opschreef in een boek (Deuteronomy 31:9, Deuteronomy 31: 19, Deuteronomy 31: 22, Deuteronomy 31: 24). Talloze gedeelten in de Bijbel werden rechtstreeks tot Mozes gesproken en we lezen meermalen dat Mozes de woorden van God in boeken opschreef. Dit kan alleen maar tot de conclusie leiden dat Mozes de boeken Genesis tot en met Deuteronomium geschreven heeft. Mozes was daar overigens ook bij uitstek geschikt voor, want door zijn opvoeding aan het hof van de Farao in Egypte (hij was immmers gevonden door de dochter van de Farao in een biezen mandje in de Nijl en vervolgens als zoon geadopteerd). Door zijn opvoeding aan dat hof was hij een ontwikkeld man (Handelingen 7:22). Als de politieke en geestelijke leider van de twaalf stammen van Israël was hij de aangewezen man om deze boeken te schrijven en hij had er in de 40 jaar dat het volk in de woestijn verbleef ook alle tijd voor. Ook de latere delen van de Bijbel spreken zich heel duidelijk uit over het auteurschap van Mozes, zie bijvoorbeeld Joshua 8: 31-35, Joshua 23: 6, 1 Kings 2: 3, 2 Chronicles 25:4, 2 Chronicles 35:12, Nehemia 8:1, Mark 12:19, Romans 10: 5 en Jezus zelf in John 5: 45-47. Dit is bovendien het getuigenis van de joodse schrijvers (de apocriefe boeken, de Talmoed en antieke schrijvers als Philo en Flavius Josephus) en de vroeg-christelijke traditie, zoals uit de geschriften van verschillende kerkvaders en uit oude canonieke lijsten blijkt. (wordt vervolgd...)
